Blogs

————————————————————
door Saskia Stolz

 

Verbinding, het toverwoord van 2015?

Het begon ordelijk, 2015. Gewoon op 1 januari, zoals het hoort. Maar de verwarring sloeg na een paar dagen alweer toe. In Parijs, Nigeria, Syrië en in Saoedi-Arabië. En even later in Indonesië. De nieuwe president liet zich van een zwarte kant zien met de voltrekking van zes doodstraffen. Ook met het nieuwe bewind valt niet te spotten, wilde hij blijkbaar even laten weten. We begrepen de boodschap: niet spotten.

Over spotten gesproken, natuurlijk zette Parijs mij aan het denken. Grenzen van het vrije woord; zijn die er? Of mag je daar niet meer over nadenken na een moordpartij in een redactielokaal? Mag je niet meer nadenken over wat recht is, en wat verstandig? Wat moedig is en wat roekeloos. Wat beginselvastheid onderscheidt van geloofsvastheid.

Natuurlijk zette Nigeria mij aan het denken. Waarom zijn de reacties op honderden doden daar zó veel lauwer dan op de moordpartijen in Parijs? Aan verschil tussen daders of motieven lijkt het niet te liggen. Bestaan er dan toch waardige en onwaardige slachtoffers? ‘Onder de doden zijn geen blanken, Europeanen, journalisten en satirici’, zoals Rob Wijnberg het begin deze maand verwoordde.

Wat zijn we nu eigenlijk opgeschoten met al die jaren aandacht vragen voor rechten, noden, behoeften en vermogens van álle mensen, niet alleen voor wie past in ons Europese beeld en gelijkenis?

Kijk naar Libanon. Hoe is het mogelijk dat Syrische vluchtelingen daar doodvriezen terwijl de hele wereld toekijkt? Er wordt gesproken over opvang in de regio. Maar waar blijft de hulp als blijkt dat deze opvang niet toereikend is? Ik lig er ’s nachts wakker van. Regelmatig probeer ik mijzelf voor te stellen hoe het moet voelen als je doodvriest.

En daar was Raïf Badawi in Saoedi-Arabië. 1000 Stokslagen om een paar blogberichten. Elke vrijdag kijk ik op de klok en hoop dat de 50 stokslagen die dag wederom uitgesteld zullen worden. Het is een misselijkmakende gedachte. De zaak van Badawi laat zien dat het tóch belangrijk is om onze stem te laten blijven horen. Naast de stilte van de diplomatie, het geluid van de stem der rede, soms met wat lawaai. Aandacht vragen en blijven vragen voor mensen die onze aandacht verdienen en nodig hebben. Overal ter wereld. Ook in Nederland.

Maar ook Nederland zette mij aan het denken. Enerzijds was ik zo trots te zien dat we eindelijk weer eens met z’n allen spontaan de straat op gingen, uit protest. En iedereen was het er over eens; Je suis Charlie.

Maar ik zag ook iets anders; we gingen niet met z’n allen. Ik zag nauwelijks moslims op de Dam. Op Facebook werd vooral gediscussieerd over de vraag of ‘ze’ (moslims) zich nu wel of niet openlijk zouden moeten distantiëren van het geweld in Parijs.

En nu vraag ik mij af; zouden wij, met z’n allen, niet veel meer op zoek moeten gaan naar nieuwe vormen van verbinding. Zouden we onze eigen dogma’s niet moeten doorbreken om verder te kunnen komen? Zouden we, naast het opkomen voor de rechten van anderen, niet meer moeten investeren in gezamenlijkheid, vertrouwen en acceptatie? Op zoek naar de dialoog.

En dus gaan wij, bij Power of Art House, na de eerste ontregelende maand van 2015, op zoek naar antwoord. Antwoord op de vraag: hoe kunnen wij, met onze creativiteit, een bijdrage leveren aan het stimuleren van de dialoog. Hoe kunnen we inspiratie bieden die tot verbinding leidt? Hoe kunnen we aandacht vragen, mobiliseren, agenderen… zonder dat dat tot polarisatie leidt?

Met een mix van kunst, guerrilla, bevlogenheid en humor willen wij artistieke interventies plegen om aandacht te vragen voor vergeten verhalen. Verloren thema’s, die niet gehoord worden door het lawaai van anderen, niet op politieke agenda’s staan of wellicht te precaire zijn…  Gaza, Nigeria, illegalen in Nederland. Maar ook aandacht voor verloren schatten, die wij niet meer zien doordat wij ons teveel laten leiden door onze eigen principes en ons wereldbeeld.

Mijn wens voor komend jaar? Mooie, inspirerende campagnes maken, die begrip, solidariteit en verbinding teweegbrengen. In de hoop daarmee onderdeel te kunnen zijn van een positieve beweging in de Nederlandse samenleving.

 

————————————————————
door Marijke Clabbers

 

Breek uit je cocon

In veel landen heerst een totale staat van onrecht waar wij ons hier door middel van moderne media, steeds beter een beeld van kunnen vormen. Mensenhandel, seksueel geweld tegen vrouwen en kinderen, Boko Haram, cyberterrorisme, dictators zoals Kony met een leger van kindsoldaten, de vele vluchtelingen uit Afrikaanse landen, het zijn allemaal kwesties waarvoor wij onze ogen niet mogen sluiten. Neem de gruwelijkheden in Irak. Mensen leven onder een verschrikkelijk terreurbewind. Kinderen raken getraumatiseerd en kunnen zich niets bij veiligheid voorstellen. De beelden en verhalen raken je en brengen je uit balans. Het doet je zoveel, je kunt niet meer in je cocon blijven en deze begint barstjes te vertonen, wat goed is. Wees solidair vanwege onze gedeelde menselijkheid!

Het erkennen van de problematische realiteit van onze wereld is het begin van verandering. Eerst klein, daarna op steeds grotere schaal, zodat ook politieke leiders deze protesten niet meer kunnen negeren en we aan echte oplossingen werken. Een druppel kan een tsunami veroorzaken, maar dan moeten we wel de kraan open zetten! Door onze campagnes te ondersteunen kun je deze gevoelens van betrokkenheid, onmacht en compassie omzetten in iets positiefs en concreets. Je draagt bij aan het openen van nog meer ogen en harten.

 Sociale cohesie
Je verbonden voelen met andere mensen en dan niet alleen in je eigen straat of stad, is van groot belang voor een fijne samenleving. Zonder een gevoel van solidariteit met anderen, met vluchtelingen, asielzoekers of je eigen buurman, kan geen cohesie ofwel een gezond sociaal weefsel ontstaan tussen groepen mensen. Mensen zien anderen niet meer als medemensen, maar als de vijand. Er ontstaat dan een toestand van anomie ofwel normloosheid, zoals het geval is in Syrië en Congo (DRC). Naast verbondenheid is ook kennis over wat er gebeurt in de wereld nodig voor het ontstaan van sociale cohesie. Je wereldbeeld bepaalt hoe jij denkt over nationale en internationale menselijke omgangsvormen. Onze campagnes zien wij als een zinvolle strategie om bewustwording te vergroten of zelfs te creëren.

Power of Art House is een kunstzinnig collectief dat eigentijdse en artistieke publiekscampagnes ontwikkelt om politieke en sociaal-maatschappelijke problemen (opnieuw) onder de aandacht te brengen. Verhalen over oorlog, ongelijkheid en onderdrukking, overal ter wereld.

Wij geloven in de kracht van kunst als wapen tegen machteloosheid. Kunst opent ogen, kunst maakt moeilijke onderwerpen toegankelijk voor een breed publiek en kan het publieke debat op gang brengen. Ons doel is om met deze campagnes de maatschappelijke betrokkenheid in Nederland te vergroten door ogen te openen voor het leed van ‘verre anderen’.

We can’t say we don’t know #Syria
Onze eerste campagne was een combinatie van een stickerguerrilla en een kledinglijn genaamd ‘To Syria with Love’. Aanvankelijk een kleine actie, maar al snel gegroeid door de interesse van het grote publiek, de media en door de steun van onder andere Hivos, Oxfam Novib, De Nieuwe Liefde en Humanity House, welke met onze muurstickers hun panden versierden. Met deze combinatiecampagne bereikten we drie doelen: we creëren maatschappelijke bewustwording, stimuleren de FairTrade kledingmarkt en halen geld op voor een goed doel. Op www.power-of-art.nl kun je meer lezen over ‘To Syria with Love’. De uitwerking van onze campagnes is elke keer anders. We kiezen voor een werkwijze die het beste bij de boodschap past. Van straatkunst tot pop-up galerie, van muurstickers tot hippe kleding met een boodschap.

Adopt a campaign
Het publiek heeft invloed op de omvang van onze campagnes door deze te liken, een financiële bijdrage te geven of door te participeren in een campagne door bijvoorbeeld campagneproducten te gebruiken, zoals kleding of de Syrië muurstickers. Met deze dynamische werkwijze willen wij het publiek nauw betrekken bij de ontwikkeling van onze campagnes en hopen wij financieel onafhankelijk te kunnen blijven.